Σκέψεις σε οθόνη...

   «Δηλαδή τέλος;;», «Όντως;;», «Θα πάω σπίτι και δε θα έχω διάβασμα;;». Αυτά είναι τα ερωτήματα των τελευταίων ημερών, από τότε που δώσαμε και το τελευταίο πανελλαδικώς εξεταζόμενο μάθημα. Τα συναισθήματά μας μοιάζουν μπλεγμένα σαν κουβάρι που δε πρόφτασε να ξετυλιχτεί. «Τι θα κάνεις το καλοκαίρι;», «Ποιες σχολές θα βάλεις στο μηχανογραφικό;», «Φαντάζεσαι να περάσουμε στην ίδια πόλη;;». Αυτά είναι τα ερωτήματα που ακολουθούν όταν συνειδητοποιούμε ότι όλη αυτή η προσπάθεια της φετινής χρονιάς έφτασε στο τέλος της!   Αφού μοιράστηκα μαζί σας το γλυκόπικρο συναίσθημα του τερματισμού, νιώθω επίσης την ανάγκη να σας ταξιδέψω στην φετινή χρονιά μου κάνοντας μια σύντομη ανασκόπηση. «6 Αυγούστου ξεκινούν τα θερινά». Όχιι! Καλοκαίρι αντίο! Η πρώτες θυσίες των πανελληνίων είναι τα μπάνια που χάνεις, ειδικά αν μένεις και σε περιοχή χωρίς θάλασσα. Όλοι διασκεδάζουν, χαλαρώνουν, απορροφούν βιταμίνη D και εσύ-και κάθε άτομο που δίνει και το έχει πάρει σοβαρά- πρέπει να πηγαίνεις στα φρον

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Αυτό το κείμενο είναι πολύ εγωιστικό. Γεια σας!  Αυτή τη στιγμή αδυνατώ να είμαι παραγωγική, επομένως είπα να εκφράσω εδώ πέρα κάποιες σκέψεις μου...   Διανύουμε μία εποχή πανδημίας, στην οποία πεθαίνουν άνθρωποι, παρακμάζουν οικονομίες... Ομολογουμένως, βρίσκω πάρα πολλά θετικά από αυτή την κατάσταση όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Ενδεικτικά θα αναφέρω το γεγονός ότι ο κορονοϊός λειτούργησε-και λειτουργεί- ως καταλύτης για την καλύτερη οργάνωση της κοινωνίας λόγω του επείγοντος χαρακτήρα του , αλλά και το γεγονός ότι καλλιεργείται η αλληλεγγύη και η ενσυναίσθηση  μεταξύ κρατών και ηπείρων.   Και τώρα έρχεται το εγωιστικό κομμάτι... Η μικρή Αναστασία με τα μαθήματα και τα φροντιστήρια που είχε κάθε χρονιά πήγαινε μεν στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας αλλά δεν είχε τον απαραίτητο χρόνο προκειμένου να συμμετάσχει με την ιδιότητα της εθελόντριας. Και σκεφτόταν: "Τον Σεπτέμβρη μετά τις πανελλήνιες είναι η κατάλληλη περίοδος να γίνω εθελόντρια στο Φεστιβά

Δύο ζευγάρια μάτια Μιλάμε για δύο, για δύο σταθμούς που μ'έκαναν τρένο χωρίς δισταγμούς Τον δρόμο κι αν παίρνω, εκεί θα γυρίζω Σε δύο χέρια εναλλάξ... Μου πήρε καιρό να το συνειδητοποιήσω Και περισσότερο να το αντιμετωπίσω Τι θέλω; Πού είμαι; Πού πάω; Σα να εισχώρησε αλκοόλ.. Και το ποτό εμφανίστηκε στις φλέβες και των άλλων Μια κλείναν μια ανοίγαν οι σταθμοί Χαραζω δρόμους με τα μάτια, μα όχι τα δικά μου.. Ζω μια διαρκή εναλλαγή. Και τέλος με λυπήθηκα, πλήθαιναν οι σταθμοί Και άκουγα απο μέσα μου, του Καβάφη το "Όσο μπορείς" Κι εσύ, έμαθα να μη με πληγώνεις. Κι εσένα, έμαθα να μη σε πληγώνω. Ποιος είναι τωρα ο ανισόρροπος;

  Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με γνωρίζουν ελάχιστα και.. που κι εγώ τους γνωρίζω ελάχιστα! Πώς γίνεται όμως να τους νιώθω τόσο κοντά μου;   Είμαι το άτομο που μπορεί να σε παρατηρεί για μήνες ή χρόνια και μόλις μου δοθεί η ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σου, να ξεκινήσω να στέλνω πολλά περίεργα μηνύματα του τύπου "Πέρυσι το καλοκαίρι δούλευες εκεί, έτσι;" ή "Σε έβλεπα κάθε μέρα στον δρόμο και μετά σε έψαξα και έμαθα ότι σε λένε Σοφία"! Όπως είπε χαρακτηριστικά ένα άτομο που δέχτηκε αυτή την επίθεση μηνυμάτων από το ενθουσιασμένο μου εγώ: "Κριντζ αλέρτ". Με μια πρόχειρη μετάφραση "Σε ποια τρελή έπεσα θεέ μου;" Πιστεύετε ότι συναντάμε τους ανθρώπους τυχαία; Εγώ πιστεύω πως όχι. Κάθε συνάντηση έχει να σου δώσει έστω ένα μικρό ερέθισμα, το οποίο ενδέχεται συνειδητά ή όχι να καθορίσει μια μελλοντική επιλογή σου.   Επανερχόμενη όμως στην πρώτη ερώτηση του κειμένου αυτού, η απάντηση που έχω να δώσω είναι πως μέσα στο μυαλό μου δημιουργώ μία σχέ

   Στις 11 Οκτωβρίου ήταν Παγκόσμια Ημέρα Coming Out. Πού είναι αφιερωμένη όμως αυτή η ημέρα; "Η ημέρα αυτή είναι αφιερωμένη στην ευαισθητοποίηση των πολιτικών δικαιωμάτων για την λεσβιακή, ομοφυλοφιλική, αμφιφυλόφιλη και τρανσέξουαλ κοινότητα. Η ομάδα υποστήριξης LGBTQ, η εκστρατεία για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δήλωσε ότι η Παγκόσμια Ημέρα Coming Out αποσκοπεί στο να συμβάλει στη δημιουργία ενός περιβάλλοντος όπου η ζωή είναι ανοιχτή, ειλικρινής και δυνατή."   Δε πρόκειται να αναφερθώ σε διακρίσεις στα άτομα που ανήκουν στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, ούτε σε ρατσιστικά περιστατικά. Θα αναφερθώ μονάχα, όσο πιο συνοπτικά μπορώ, στο προαναφερθέν coming out. Ουσιαστικά σημαίνει ότι ένα μη-ετερόφυλο άτομο βρίσκει το θάρρος να πει την αλήθεια στο οικογενειακό και φιλικό του περιβάλλον, και γενικά στον κύκλο του. Η αποδοχή σε ένα τόσο σοβαρό θέμα είναι, κατά την γνώμη μου, μεγίστης σημασίας ιδιαίτερα από την οικογένεια, η οποία οφείλει να σε στηρίξει και να σου δείξει την αγάπη και τ

  Σήμερα παρακολουθήσαμε στο σχολείο την ταινία-μιούζικαλ "Άννα Καρένινα" από το ομώνυμο κλασσικό βιβλίο του Λέων Τολστόι. Θα παραθέσω την υπόθεση έως ένα σημείο:   Στο επίκεντρο του έργου βρίσκεται ο κόσμος των   αριστοκρατών , ανάμεσά τους και η ηρωίδα του μυθιστορήματος Άννα Καρένινα, μια νέα όμορφη γυναίκα της υψηλής κοινωνίας, η οποία ζει σε μια καταπιεστική γι' αυτήν οικογένεια μαζί με τον σύζυγό της και τον μικρό γιο της. Σύντομα η ισορροπία της ζωής της ανατρέπεται, όταν γνωρίζει τον κόμη Βρόνσκι, που είναι νέος, όμορφος, πλούσιος και κοσμικός. Η αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στο σύζυγο και η αγάπη για το παιδί της δεν δείχνουν να είναι αρκετά ώστε να την αποτρέψουν από τον έρωτα που αρχίζει να νιώθει για τον Βρόνσκι. Ο τελευταίος νιώθει τα ίδια συναισθήματα για την Άννα, παρ' ότι φλερτάρει και την Κίτι, μακρινή συγγενή εξ αγχιστείας της Άννας. (Το αντέγραψα ασφαλώς από το wikipedia.org😝)   Έτσι, δεδομένου ότι δεν υπάρχει λογοκρισία -νομίζω- και έχ

"Στίχοι που δεν τους διαβάζουν είναι ανύπαρκτοι"   Η αλήθεια είναι πως το γράψιμο είναι κάτι που αν τυχόν ξεκινήσεις δύσκολα σταματάς. Επομένως, αυτό είναι το επόμενο μικρό μου άρθρο! <3   Η παραπάνω φράση υπάρχει σε ένα χαρτάκι κολλημένο στον τοίχο του δωματίου μου. Δε το έγραψα η ίδια, αλλά αντιθέτως το έκοψα από το βιβλίο των λατινικών μου.. Ουπς! (Ναι, το έχω πάρει ως μάθημα επιλογής)   Η ποίηση, η αληθινή ποίηση και η υστεροφημία μέσω αυτής είναι θέματα που με απασχολούσαν χρόνια τώρα (το κάνω να φαίνεται λες και είμαι 50 χρονών, αλλά εννοώ από την Α' Λυκείου). Με βασάνιζαν σε κάποιο σημείο μπορώ να πω, καθώς δεν έβρισκα τις απαντήσεις που θα με κάλυπταν και έπαιρνα αυτή την αποτυχία πολύ προσωπικά. Σωστό ή λάθος..θα φανεί εκ του αποτελέσματος!   Φέτος, ωστόσο, έχω ακούσει μια καινούργια άποψη, την οποία εξέφρασαν δύο καθηγητές μου. Εν ολίγοις θεωρούν ότι αξία έχει να εκτίθεται κανείς στον κόσμο. Και με αυτό εννοούν να έχει ο τεχνίτης ή ο καλλιτέχνης το θάρρο

Γεια σε όλους!    Η αλήθεια είναι πως έχω πολύ καιρό να γράψω. Αυτό συνέβη επειδή τα μαθήματα ήταν πολλά και, κάποιες φορές, κουραστικά, επομένως δεν είχα τον χρόνο και τη διάθεση να ενημερώσω το blog μου. Εκτός αυτών, δεν πίστευα ότι τα κείμενά μου διαβάζονται. Αυτό μπορεί να με στεναχωρούσε τότε, αλλά τώρα με χαροποιεί, γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να εκφραστώ χωρίς να νιώθω ότι απευθύνομαι κάπου συγκεκριμένα.   Λοιπόν!! Τρίτη Λυκείου φέτος! Είχα επισκεφτεί τον καρδιολόγο τις προάλλες και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μου είπε "Από το νηπιαγωγείο προετοιμάζεσαι γι'αυτήν την στιγμή", το οποίο με προβλημάτισε αλλά με βρήκε σύμφωνη! Δε θα πω ότι η φετινή χρονιά είναι εύκολη, όμως δε μπορώ να πω και ότι οι Πανελλήνιες είναι το τέρας που θα μας κατασπαράξει με την πρώτη ευκαιρία. Προσωπικά ήμουν πιο αγχωμένη πριν ξεκινήσουν τα φροντιστήρια παρά τώρα και αυτό γιατί αυτή τη στιγμή ξέρω ακριβώς τι έχω να αντιμετωπίσω και μπορώ να το διαχειριστώ με μεγαλύτερη ευκολία.    Αυτό

Ο τίτλος αποκαλύπτει ότι το κειμενάκι το οποιο θα ακολουθήσει υπάρχει ανάμεσα στις σημειώσεις που έκανα την περσινή σχολική χρονιά. Θυμάμαι ότι περίμενα να ξεκινήσει το μαθημα της γεωμετρίας στο φροντιστήριο και παρακολουθούσα λίγο την αίθουσα... Τα δύο καρφιά Καθόμουν στην καρέκλα μιας αίθουσας. Δεν ειχα ούτε το κινητό μου ούτε κάποιο βιβλίο για να περάσει η ώρα. Η αναμονή θα ήταν μεγάλη και το γνώριζα. Ανησυχούσα λίγο για τον χρόνο τον οποίο σπαταλούσα άσκοπα, ώσπου κοίταξα ψηλά και οι σκέψεις που έκανα μετέπειτα με αποζημίωσαν... Μια φορά και έναν καιρό ήταν δυο καρφιά. Βρισκονταν καρφωμένα ψηλά στον τοίχο και δύσκολα τα παρατηρούσε κανείς. Εκτός αυτού, δε στήριζαν κάποιον πίνακα ούτε και προσέφεραν στήριξη σε καποιο άλλο αντικείμενο. Ο τοίχος στον οποίο ηταν τοποθετημένα ήταν λυπημένος και πονούσε... και ο πόνος ήταν διπλός. Οι υπόλοιποι τοίχοι που γνώριζε πονούσαν μεν απο τα καρφιά τα οποία σούβλιζαν την επιφάνειά τους, ωστόσο ήταν ευτυχισμένοι και περήφανοι γι

Επισκεπτόμενη για μία ακόμη φορά τον εκθεσιακό χώρο στο παλαιό δικαστήριο Δράμας, η έκθεση φωτογραφίας "ΠΟΙΕΙΣ-ΣΥ" με άφησε με ένα γλυκό και στοργικό χαμόγελο και με ένα αίσθημα αγαλλίασης και πληρότητας. Και υποψιάζομαι πως δεν ήμουν η μόνη που έμεινε τόσο εκστασιασμένη με το αποτέλεσμα μιας πολύ αξιόλογης και δημιουργικής προσπάθειας, καθώς όσα σχόλια ειπώθηκαν και γράφτηκαν ήταν άκρως θετικά!   Σήμερα, έχοντας σαφώς λιγότερο κόσμο σε σχέση με τα εγκαίνια, κατάφερα να πάρω μέρος σε μία ξενάγηση στον χώρο με τα έργα! Μία διαδρομή ονειρική και ένα υπόβαθρο σκέψης, ιδέας και συνοχής που αρχικά δεν είχε πέσει στην αντίληψή μου. Τα πάντα είχαν ένα νόημα! Και, ομολογουμένως, ακόμη δε τα έχω ανακαλύψει όλα κι ας είναι η δεύτερη επίσκεψή μου. Είναι ταυτόχρονα πρόκληση και μαγεία, μυστήριο και έλξη! Οι εντυπωσιακές φωτογραφίες, οι οποίες συνδυάζονταν άριστα με αποσπάσματα έργων κορυφαίων ποιητών, ήταν η μία συνέχεια της άλλης. Σε καθοδηγούσαν, ξετυλίγονταν σαν νήμα! Τα λόγια πια