Η εγγύτητα της απόστασης..


  Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με γνωρίζουν ελάχιστα και.. που κι εγώ τους γνωρίζω ελάχιστα! Πώς γίνεται όμως να τους νιώθω τόσο κοντά μου;
  Είμαι το άτομο που μπορεί να σε παρατηρεί για μήνες ή χρόνια και μόλις μου δοθεί η ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σου, να ξεκινήσω να στέλνω πολλά περίεργα μηνύματα του τύπου "Πέρυσι το καλοκαίρι δούλευες εκεί, έτσι;" ή "Σε έβλεπα κάθε μέρα στον δρόμο και μετά σε έψαξα και έμαθα ότι σε λένε Σοφία"! Όπως είπε χαρακτηριστικά ένα άτομο που δέχτηκε αυτή την επίθεση μηνυμάτων από το ενθουσιασμένο μου εγώ: "Κριντζ αλέρτ". Με μια πρόχειρη μετάφραση "Σε ποια τρελή έπεσα θεέ μου;" Πιστεύετε ότι συναντάμε τους ανθρώπους τυχαία; Εγώ πιστεύω πως όχι. Κάθε συνάντηση έχει να σου δώσει έστω ένα μικρό ερέθισμα, το οποίο ενδέχεται συνειδητά ή όχι να καθορίσει μια μελλοντική επιλογή σου.
  Επανερχόμενη όμως στην πρώτη ερώτηση του κειμένου αυτού, η απάντηση που έχω να δώσω είναι πως μέσα στο μυαλό μου δημιουργώ μία σχέση μαζί με αυτό το άτομο -κυρίως στη φαντασία μου-, η οποία με ωθεί στο να το θεωρώ φιλικό μου πρόσωπο. Τι γίνεται όμως όταν και ο άλλος σε θεωρεί εξίσου φιλικό του πρόσωπο; Η ερώτηση δεν έχει κάποια θετική ή αρνητική απάντηση. Την έθεσα στον εαυτό μου πριν λίγο, δεδομένου ότι σήμερα μου συνέβη αυτό που περιγράφω. Η ανταπόκριση σε ένα "ερωτικό κάλεσμα" είναι τρομερά όμορφη και ενδιαφέρουσα -στην αρχή-, αλλά η ανταπόκριση σε ένα κάλεσμα φιλίας μπορεί να σου δώσει τόσο μεγάλη ικανοποίηση και σιγουριά που να ξεπεράσει την θυμηδία του αμοιβαίου έρωτα.
  Αναρωτιέμαι βέβαια αν η λέξη σιγουριά είναι η κατάλληλη γι'αυτήν την περίσταση. Επειδή, ομολογουμένως, είμαι μερικές φορές υπερβολική στις αντιδράσεις μου ή στο πως αντιλαμβάνομαι τα πράγματα και απομακρύνομαι από τον δρόμο της αλήθειας...της αλήθειας μου. Όπως και να'χει, με τον τρόπο που λειτουργώ έχω πολλές απογοητεύσεις. Πρώτες επαφές που μένουν πρώτες επαφές, σχέσεις που μπορούν να δημιουργηθούν αλλά μένουν σε μια τυπική ερώτηση του τύπου "Πώς πάνε τα μαθήματα;".. Αλλά δεν πειράζει. Σε πόσους ανθρώπους θα επενδύσεις πια; Λίγοι και καλοί! Συμφωνείς;
  Γι' αυτούς τους λίγους και καλούς είναι αφιερωμένο αυτό το κείμενο. Για άτομα που μπήκαν τυχαία στη ζωή μου, με τον δικό τους τρόπο και τον δικό τους χρόνο. Για τα άτομα που είναι στην αφετηρία της συσχέτισης μαζί μου ή που βαδίζουν δίπλα μου τον δρόμο της ζωής. Γιατί στα 100 λαχεία που θα πάρεις, μπορεί το ένα να κερδίσει. Και τότε θα λησμονήσεις τα 99 που πήγαν χαμένα. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δε πίεσα κανέναν να μείνει στη ζωή μου. Αυτό περνιέται από κάποιους και ως αδιαφορία. Δε ξέρω.. Νομίζω ότι απλώς θέλω να εμπιστεύομαι τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου και την κρίση του. Όπως θα ήθελα να με εμπιστεύεται κι αυτός..
  Όπως πιθανόν έγινε αντιληπτό, οραματίζομαι τις σχέσεις πριν καν ξεκινήσουν. Λατρεύω να παρατηρώ τους άλλους από απόσταση, αλλά το να τους περιεργάζομαι από κοντά αποτελεί πραγματική πρόκληση.. Θαρρώ ωστόσο πως μου αρέσουν οι προκλήσεις! Δε με ενδιαφέρει η ηλικία. Μπορώ να μιλήσω με άτομα που ζουν το τετραπλάσιο των χρόνων ζωής μου και να αισθανθώ ότι και οι δυο κερδίσαμε από την κουβέντα. Μετά ο καθένας θα τραβήξει τον δρόμο του.. Αλλά τα λόγια που ειπώθηκαν θα μείνουν χαραγμένα σε κάποιον από τους δυο.. ή και στους δυο!
  Είναι νοσταλγικό, ναι! Η νοσταλγία όμως με έχει συνοδεύσει στο μεγαλύτερο μέρος της εφηβείας που ακόμα διανύω. Και πλέον την αγάπησα. Γιατί είναι κομμάτι μου. Κι ας το κρύβω πλέον. Δεν είναι τυχαίο που το αγαπημένο μου ποίημα του Καρυωτάκη ονομάζεται "Νοσταλγία". Είναι Κυριακή βράδυ. Αύριο ξεκινάει η ρουτίνα ξανά από την αρχή τόσο για μένα όσο και για σένα. Παραθέτω το ποίημα του συνοδοιπόρου και φίλου μου στις δύσκολες μέρες και νοστάλγησε μαζί μου.. Πού ξέρεις; Μπορεί κι εμείς να γίνουμε φίλοι..!
         
Μέσ’ από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.
Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.Κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζειςπου δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, ας κλαις.
5Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά—πόσος καιρός!— τα χάιδεψες μια νύχτα·και σα ν’ ακούς εντός σου να σαλεύειμια συφορά παλιά και να ξυπνά.
Θα στήσουνε μακάβριο το χορό10οι θύμησες στα περασμένα γύρω·και θ’ ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότεκαι θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.
Τα μάτια που κρεμούν —ήλιοι χλωμοί—το φως στο χιόνι της καρδιάς και λιώνει,15οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες,οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί…









Σχόλια