Σκέψεις σε οθόνη...

Δύο ζευγάρια μάτια Μιλάμε για δύο, για δύο σταθμούς που μ'έκαναν τρένο χωρίς δισταγμούς Τον δρόμο κι αν παίρνω, εκεί θα γυρίζω Σε δύο χέρια εναλλάξ... Μου πήρε καιρό να το συνειδητοποιήσω Και περισσότερο να το αντιμετωπίσω Τι θέλω; Πού είμαι; Πού πάω; Σα να εισχώρησε αλκοόλ.. Και το ποτό εμφανίστηκε στις φλέβες και των άλλων Μια κλείναν μια ανοίγαν οι σταθμοί Χαραζω δρόμους με τα μάτια, μα όχι τα δικά μου.. Ζω μια διαρκή εναλλαγή. Και τέλος με λυπήθηκα, πλήθαιναν οι σταθμοί Και άκουγα απο μέσα μου, του Καβάφη το "Όσο μπορείς" Κι εσύ, έμαθα να μη με πληγώνεις. Κι εσένα, έμαθα να μη σε πληγώνω. Ποιος είναι τωρα ο ανισόρροπος;

  Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με γνωρίζουν ελάχιστα και.. που κι εγώ τους γνωρίζω ελάχιστα! Πώς γίνεται όμως να τους νιώθω τόσο κοντά μου;   Είμαι το άτομο που μπορεί να σε παρατηρεί για μήνες ή χρόνια και μόλις μου δοθεί η ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σου, να ξεκινήσω να στέλνω πολλά περίεργα μηνύματα του τύπου "Πέρυσι το καλοκαίρι δούλευες εκεί, έτσι;" ή "Σε έβλεπα κάθε μέρα στον δρόμο και μετά σε έψαξα και έμαθα ότι σε λένε Σοφία"! Όπως είπε χαρακτηριστικά ένα άτομο που δέχτηκε αυτή την επίθεση μηνυμάτων από το ενθουσιασμένο μου εγώ: "Κριντζ αλέρτ". Με μια πρόχειρη μετάφραση "Σε ποια τρελή έπεσα θεέ μου;" Πιστεύετε ότι συναντάμε τους ανθρώπους τυχαία; Εγώ πιστεύω πως όχι. Κάθε συνάντηση έχει να σου δώσει έστω ένα μικρό ερέθισμα, το οποίο ενδέχεται συνειδητά ή όχι να καθορίσει μια μελλοντική επιλογή σου.   Επανερχόμενη όμως στην πρώτη ερώτηση του κειμένου αυτού, η απάντηση που έχω να δώσω είναι πως μέσα στο μυαλό μου δημιουργώ μία σχέ