Ανύπαρκτοι ποιητές

"Στίχοι που δεν τους διαβάζουν είναι ανύπαρκτοι"

  Η αλήθεια είναι πως το γράψιμο είναι κάτι που αν τυχόν ξεκινήσεις δύσκολα σταματάς. Επομένως, αυτό είναι το επόμενο μικρό μου άρθρο! <3
  Η παραπάνω φράση υπάρχει σε ένα χαρτάκι κολλημένο στον τοίχο του δωματίου μου. Δε το έγραψα η ίδια, αλλά αντιθέτως το έκοψα από το βιβλίο των λατινικών μου.. Ουπς! (Ναι, το έχω πάρει ως μάθημα επιλογής)
  Η ποίηση, η αληθινή ποίηση και η υστεροφημία μέσω αυτής είναι θέματα που με απασχολούσαν χρόνια τώρα (το κάνω να φαίνεται λες και είμαι 50 χρονών, αλλά εννοώ από την Α' Λυκείου). Με βασάνιζαν σε κάποιο σημείο μπορώ να πω, καθώς δεν έβρισκα τις απαντήσεις που θα με κάλυπταν και έπαιρνα αυτή την αποτυχία πολύ προσωπικά. Σωστό ή λάθος..θα φανεί εκ του αποτελέσματος!
  Φέτος, ωστόσο, έχω ακούσει μια καινούργια άποψη, την οποία εξέφρασαν δύο καθηγητές μου. Εν ολίγοις θεωρούν ότι αξία έχει να εκτίθεται κανείς στον κόσμο. Και με αυτό εννοούν να έχει ο τεχνίτης ή ο καλλιτέχνης το θάρρος και την δύναμη να δώσει αυτό που έχει δημιουργήσει στην κοινωνία. Το ρίσκο; Η οξεία κριτική! Μου είπαν ότι δεν είναι κάποιος ποιητής (και γενικότερα καλλιτέχνης, π.χ. ζωγράφος) αν γράφει ποιήματα και τα στοιβάζει σε συρτάρια χωρίς να τα αντικρίσει ποτέ ανθρώπου μάτι.
  Προβληματίστηκα, η αλήθεια είναι. Ομολογουμένως, η πρώτη απόπειρα έκθεσης σε κοινό ενδέχεται να είναι αποτυχημένη, να έχει λάθη και να αποθαρρύνει σε μεγάλο βαθμό. Μάλλον, αυτό που θα ξεχωρίσει τον άνθρωπο που θα πάει μπροστά και θα εξελίξει το όποιο ταλέντο, είναι το πείσμα και η δημιουργία μιας ουσιαστικής σχέσης με τον εαυτό του. Με άλλα λόγια, αν δε γνωρίζει ότι έχει πράγματι δυνατότητες και ένα σημαντικό ψυχικό απόθεμα, το οποίο θέλει να μοιραστεί με τους υπόλοιπους ανθρώπους και, συνεπώς, περιμένει σε ποσοστό 100% να αυτοπροσδιοριστεί μέσα από την αποδοχή των άλλων.. Χμ.. Δύσκολα τα πράγματα!
  Μία άλλη ένστασή μου σε όλο αυτό το κομμάτι της δημιουργίας ήταν η κοινότοπη άποψη: Αφού δεν υπάρχει παρθενογένεση και όσα θέλω να γράψω έχουν ειπωθεί, τότε γιατί να γράψω; Εύλογη απορία δεν είναι; Η απάντηση, λοιπόν, που έλαβα είναι πως ο καθένας αντιλαμβάνεται το ίδιο θέμα, για παράδειγμα την αγάπη, διαφορετικά και, μάλιστα, το αποδίδει εξίσου διαφορετικά στο πόνημά του όταν εμπνευστεί από αυτό. "Κι αν πεθάνω χωρίς να έχω ολοκληρώσει αυτό που θέλω να αφήσω στον κόσμο και το έργο μου θεωρηθεί ευτελές;" Ναι, εδώ φτάνω πάλι λίγο στα άκρα, καθώς με αυτή τη λογική μπορώ να πω και το εξής: Δε ξέρω αν θα πεθάνω αύριο, αλλά μπορεί. Επομένως, δε θα διαβάσω σήμερα, γιατί είναι άχρηστο. Δε θα με βοηθήσει ιδιαίτερα αυτή η λογική, οπότε την εγκαταλείπω.
  Τέλος, ήθελα να πω ότι όσον αφορά το θέμα της υστεροφημίας έχω βρει μία μέση οδό στις απόψεις μου, διότι θεωρώ πλέον ότι μέγιστη σημασία έχει το τι κάνεις όσο βρίσκεσαι εν ζωή, το πως αλληλεπιδράς με τους γύρω σου, και πως τους βοηθάς με τον δικό σου μοναδικό τρόπο. Συνεπώς, αν γράψω ποτέ κάποιο βιβλίο ή κάποια ποιητική συλλογή θα ήθελα να το/την γράψω με γνώμονα τους συνανθρώπους μου και όχι τόσο την προσωπική επιτυχία. Γιατί μέσα από τις αναζητήσεις μου αντιλαμβάνομαι ότι ένα πράγμα έχει την μεγαλύτερη σημασία σε αυτή τη ζωή. Και αυτό είναι οι Άνθρωποι!

♡♡♡