Άννα Καρένινα


  Σήμερα παρακολουθήσαμε στο σχολείο την ταινία-μιούζικαλ "Άννα Καρένινα" από το ομώνυμο κλασσικό βιβλίο του Λέων Τολστόι. Θα παραθέσω την υπόθεση έως ένα σημείο: 
Στο επίκεντρο του έργου βρίσκεται ο κόσμος των αριστοκρατών, ανάμεσά τους και η ηρωίδα του μυθιστορήματος Άννα Καρένινα, μια νέα όμορφη γυναίκα της υψηλής κοινωνίας, η οποία ζει σε μια καταπιεστική γι' αυτήν οικογένεια μαζί με τον σύζυγό της και τον μικρό γιο της.
Σύντομα η ισορροπία της ζωής της ανατρέπεται, όταν γνωρίζει τον κόμη Βρόνσκι, που είναι νέος, όμορφος, πλούσιος και κοσμικός. Η αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στο σύζυγο και η αγάπη για το παιδί της δεν δείχνουν να είναι αρκετά ώστε να την αποτρέψουν από τον έρωτα που αρχίζει να νιώθει για τον Βρόνσκι. Ο τελευταίος νιώθει τα ίδια συναισθήματα για την Άννα, παρ' ότι φλερτάρει και την Κίτι, μακρινή συγγενή εξ αγχιστείας της Άννας. (Το αντέγραψα ασφαλώς από το wikipedia.org😝)
  Έτσι, δεδομένου ότι δεν υπάρχει λογοκρισία -νομίζω- και έχω την ευκαιρία να εκφράσω κάπου την άποψή μου, θα το κάνω. Να σημειωθεί πως όλα αυτά που θα πω είναι καθαρά υποκειμενικά και κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να συμφωνήσει. Λοιπόν, ξεκινάω..!
  Η μουσική της ταινίας και οι εικόνες ήταν καταπληκτικές! Μολονότι δεν έχω τις απαιτούμενες γνώσεις για να τεκμηριώσω τον χαρακτηρισμό "καταπληκτικές", μπορώ να πω με ευκολία ότι ήταν μια εξαιρετική παραγωγή, με όμορφα σκηνικά και με εύστοχες εναλλαγές στα πλάνα. Για τους ηθοποιούς, τι να πω; Ήταν ένας κι ένας! Κανένας δε μου έδωσε την αίσθηση ότι έχει αποστηθίσει τα λόγια ενός ρόλου. Ήταν δηλαδή αρκετά φυσικοί στον χώρο. Ακόμη, μου φάνηκε ιδιαίτερα έξυπνο το γεγονός ότι περίπου στην αρχή του έργου προοικονομήθηκε το άδοξο τέλος της Άννας.. (Δε γνωρίζω πόσο γνωστή είναι η ταινία ή πόσοι έχουν διαβάσει το μυθιστόρημα αυτό του Τολστόι, γι'αυτό δε θα κάνω άλλο "spoil"..δηλαδή θα προσπαθήσω!)
  Μόλις τέλειωσε η ταινία είχαμε κάποιες διαφωνίες με τα κορίτσια της τάξης όσον αφορά το ηθικό κομμάτι και, πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά την ηθική της Άννας Καρένινας. Υπήρχαν κορίτσια που έλεγαν ότι έπρεπε να μείνει με τον σύζυγό της και να σκεφτεί ότι έχει κι ένα παιδί. Οι υπόλοιπες έλεγαν ότι από την στιγμή που ο άνδρας της (τον οποίο είχε παντρευτεί από τα 18 και από ό,τι κατάλαβα όχι από έρωτα αλλά αντιθέτως για να ενωθούν οι δύο οικογένειες με φιλικούς και συγγενικούς δεσμούς) δεν την κάλυπτε και δε φαινόταν να την αγαπάει πραγματικά αλλά να ενδιαφέρεται κυρίως για την κοινωνία και το γόητρο, ήταν λογικό να παρασυρθεί από το συναίσθημα για τον νεαρό αξιωματικό και να τολμήσει να ζήσει τον έρωτα. Νομίζω πως όσοι με ξέρουν θα καταλάβουν ότι φυσικά υποστηρίζω την δεύτερη άποψη.
  Ακολουθώντας το υπερ-εγώ, η Άννα θα ήταν σωστή και θα συμβάδιζε με τους άγραφους νόμους της κοινωνίας. Θα ήταν όμως ευτυχισμένη; Και όταν λέω ευτυχισμένη, δεν εννοώ σε καμία περίπτωση πως το ρίσκο που πήρε της βγήκε σε καλό, αλλά ότι θα είχε επιλέξει η ίδια της συνειδητά. Θα ήταν, με άλλα λόγια, συμφιλιωμένη με τον εαυτό της, χωρίς πισωγυρίσματα και απωθημένα ζωής. Πράγματι, όταν συνειδητοποιήσουμε πόσο μόνοι είμαστε τελικά σε αυτήν την ζωή-παρ'όλο που μοιραζόμαστε που και που τον δρόμο μας με άλλους- δε νομίζω να μας ενδιαφέρει τόσο πολύ η (κακοπροαίρετη) άποψη του κόσμου. Και εγώ προσωπικά θα έπαιρνα το ρίσκο να το ζήσω όλο αυτό με τον κόμη Βρόνσκι, όπου κι αν έβγαινε. Πολλές συμμαθήτριές μου (εκφραστές και των δύο απόψεων) θεώρησαν ότι τελικά δεν άξιζε να τα αφήσει όλα για χάρη του, αφού στο τέλος ξεκίνησε να δείχνει ενδιαφέρον και για άλλη κοπέλα εκτός αυτής. Ωστόσο, έχω καταλήξει σε δύο πράγματα: Πρώτον, θεωρώ ότι δε μπορούμε να κατηγορούμε πάντα τους άλλους για τις επιλογές μας, γιατί είναι ανώριμο, άδικο και ανούσιο. Δεύτερον, πιστεύω ότι άξιζε να τα αφήσει όλα για χάρη του κόμη Βρόνσκι και για χάρη κάθε κόμη Βρόνσκι εφόσον το επιθυμούσε τόσο έντονα. Και ο άνδρας αυτός δε φέρθηκε αξιοπρεπώς, αλλά ούτε αυτόν δύναμαι να τον κατηγορήσω. Η μαγεία μιας ερωτικής σχέσης μεταξύ δυο ανθρώπων είναι για μένα το να είσαι δίπλα στον άλλον επειδή το θέλεις και για όσο το θέλεις. Να μη σε κρατάει κοντά του μια δέσμευση, ένας όρκος, μια άτυπη ή τυπική συμφωνία. Είμαστε άνθρωποι ελεύθεροι, πολυδιάστατοι και οφείλουμε να μην δεχόμαστε περιορισμούς από κάποιον άλλον εφόσον δε το επιθυμούμε, αλλά ταυτόχρονα οφείλουμε να στηρίζουμε συνειδητά οποιαδήποτε επιλογή μας-είτε επιδοκιμάζεται είτε αποδοκιμάζεται από τον κοινωνικό μας περίγυρο. 
  Η ταινία ,βεβαίως, είχε αρκετά κομμάτια τα οποία μπορούν να σχολιαστούν και να αναλυθούν, όμως επέλεξα να σταθώ σε αυτό. Θα την πρότεινα σίγουρα σε κάποιον, επομένως την προτείνω σε όποιον διαβάσει αυτό το κείμενο! ♥️

  





Σχόλια