Σκέψεις σε οθόνη...

Καλημέρα με μια χιονιστή ιστορία! Ήτανε μια φορά και έναν καιρό μια γλυκιά σταγόνα νερ o ύ- η Μέριλι- η οποία χωρίς τη συγκατάθεσή της ανέβηκε στον ουρανό και συμπυκνώθηκε με άλλες τέτοιες σταγόνες. Δεν ήξερε τι να περιμένει. Το μόνο για το οποίο ήταν σίγουρη ήταν πως όποια σταγόνα φεύγει από το σύννεφο δεν ξαναγυρίζει και μονάχα ο Ουρανός γνωρίζει την πορεία της. Λόγω συνθηκών οι σταγόνες νερού εκεί πάνω δεν έπεφταν στην Γη με την ίδια μορφή. Άλλες έβγαιναν από το σύννεφο αλώβητες με την ίδια μορφή που ήταν μέσα σε αυτό, άλλες είχαν μια σκληρή σφαιρική επιφάνεια, ενώ κάποιες άλλες σχημάτιζαν χιονονιφάδες.  Η Μέριλι είχε συνηθίσει στις μετακινήσεις του συννέφου και της άρεσε εκεί. Μια μέρα .όμως, περνώντας από μια λίμνη εισχώρησαν και άλλες σταγόνες νερού και ο Ουρανός είπε στην Μέριλι ότι στην επόμενη στάση θα έπρεπε να τους αποχωριστεί. Η Μέριλι είχε περίεργες σκέψεις οι οποίες την βασάνιζαν, ωστόσο ή γνώμη της δεν είχε καμία σημασία μιας και η απόφαση του Ουραν

Είναι μερικές στιγμές μελαγχολίας... Είναι μερικές στιγμές στις οποίες θέλεις απλώς κάποιον να αγαπήσεις. Δε σε ενδιαφέρει το ποιος είναι αλλά το ότι θα υπάρχει.. Αναρωτιέμαι ποσό εύκολα θυσιάζουμε τους εαυτούς μας στον βωμό του τίποτα. Ίσως ειναι μια ανάγκη που φωνάζει και προσπαθεί να ακουστεί. Η αγάπη σου χρειάζεται να διοχετευτεί και διαλέγει στην κυριολεξία τον πρώτο τυχόντα για να ανακουφιστεί. Γιατί δε μπορούμε να μας ελέγξουμε; Πολλές φορές κοιτάς πίσω και ανακουφίζεσαι που σε απέρριψε ο άλλος γιατί μπορεί τοτε να ήταν η ανταπόκριση το μόνο πράγμα το οποίο ήθελες όμως στο παρόν καταφέρνεις με αντικειμενικότητα να δεις οτι θα ήταν επιβλαβές για σένα. Θέλουν δουλειά οι σχέσεις και εμείς είμαστε συνηθισμένοι στο γρήγορο και ευτελές. Μήπως είμαι απόλυτη; Χμμ... Υφίσταται η ΤΥΧΑΙΑ αγάπη; Ή είναι ζήτημα συμφερόντων ακόμα και εδώ;; Δύσκολα τα πράγματα όταν ΔΕΝ ΓΝΩΡΊΖΕΙΣ καν τον άλλον. Κι ας πιστεύεις το αντίθετο... Πόσες φορές βλέπεις στον δρόμο ανθρώπους με τους οποίους υποτίθετα

Ακουλουθεί ποίημα μου: Δυο νησιά το έδαφός μου και γω πάντα κοπιάζω Η θάλασσα σε ταραχή  μου λένε να τρομάζω Τα πόδια μου αδύναμα  τους ώμους μου στηρίζουν Λυγίζουνε κι αφήνομαι  οι άνθρωποι τσιρίζουν Και με ρωτά η θάλλασα "Σου λείπουν τα νησιά σου;" Διχάστηκα και σκέφτηκα, "Ήταν ποτέ δικά μου;" Και οι άνθρωποι δε μ'έψαξαν  και βρήκαν άλλο θύμα Τα "πρέπει" τους φορτώνεται Ας έρθει ένα κύμα...!  ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------   Ε ναι λοιπόν, έτσι συμβαίνει! Από μικρή ηλικία είμαστε σε δίλημμα για το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος, το θέλω και το πρέπει. Πώς θεωρούμαστε ελεύθερες υπάρξεις όταν τα "νησιά" αυτά δε τα επιλέγουμε πολλές φορές οι ίδιοι μας; Πώς θεωρούμαστε ελεύθερες υπάρξεις όταν υπάρχει τόσο μεγάλη επιρροή από τους γύρω μας και όταν αυτή η επιρροή μας αποτρέπει από το μεγάλο βήμα της αποδέσμευσ

Πόνος........Αβάσταχτος πόνος.......Δεν μπορώ να προσδιορίσω που ακριβώς πονάω......Είναι σαν να έχω χάσει τον έλεγχο του σώματός μου! Ακούω βήματα να πλησιάζουν, όμως το γεγονός ότι πονάω με καθιστά αδύναμη να γυρίσω να δω ποιος είναι...Νόμιζα ήταν ο Νότης.Έτσι προσπάθησα να βρω δύναμη να του φωνάξω να φύγει αλλά δεν τα κατάφερα!!  #-Βενετία;; είπε μια ανδρική σοκαρισμένη φωνή! Προσπάθησα να κάνω κάποια κίνηση ώστε να δω το άτομο που έχει φτάσει σε απόσταση αναπνοής απο το κατά πονεμένο μου σώμα αλλα το αποτέλεσμα ήταν τα βογγητά απο τον αφόρητο πόνο. #-Μην κουνιέσαι Βενετία θα σε βοηθήσω. Μην ανησυχείς όλα θα πάνε καλά!  Με απαλές κινήσεις ο άγνωστος άνδρας με βοήθησε να καθίσω και να στηρίξω την πλάτη μου στον στύλο της σημαίας. Καθώς σήκωσα το κεφάλι μου τον αναγνώρισα ήταν ο Χάρης, ο μόνος άνθρωπος που νοιάστηκε ποτέ για εμένα, ήμασταν κάτι σαν αδέρφια.  Χ-Δεν πάει άλλο αυτη η κατάσταση!Πρέπει να ενημερώσουμε κάποιον καθηγητή ή τον διευθυντή! Β-Όχι Χάρη..

↪Ακολουθεί ποίημα μου: Στο πεντάγραμμο του ανέμου κάθισε εν' απλό πουλί Δεν ήταν τόσο περιστέρι, ούτε κάργια, ούτε κοράκι. Παρατηρούσε τα πουλιά μια ταυτότητα να πάρει.. Στο κλαδί του άλλου δέντρου κάθισε κι ένα σπουργιτάκι <<Χαίρε φίλε μου σπουργίτη!!>> είπε στο απλό πουλάκι. Ευωδιά μεγάλη χάρη, γέμισε στα στήθια το πουλί Μια ταυτότητα θα είχε,  κάνει τώρα προσευχή.. Και μια μέρα πριν πεθάνει στο πεντάγραμμο επιστρέφει ,έχοντας ζήσει σαν σπουργίτι, κι ο άνεμος του νεύει. Πλησιάζει και δακρύζει, αρρωσταίνει και αφρίζει. Και του λέει με το πρόσωπο υγρό: <<Γλαύκα μου, αχ πόσο σ'αγαπώ ...! >> --------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Δυστυχώς αυτό το φαινόμενο εμφανίζεται συχνά... Ωστόσο κάποιοι δεν είναι τόσο "τυχεροί" ώστε να βρουν έναν άνεμο να τους υποδείξει την πραγματική τους ταυτότητα. Ή μήπως είναι πιο τυχερο