Συγκατοίκηση με Κτήνη

Ακουλουθεί ποίημα μου:

Δυο νησιά το έδαφός μου
και γω πάντα κοπιάζω
Η θάλασσα σε ταραχή 
μου λένε να τρομάζω

Τα πόδια μου αδύναμα 
τους ώμους μου στηρίζουν
Λυγίζουνε κι αφήνομαι 
οι άνθρωποι τσιρίζουν

Και με ρωτά η θάλλασα
"Σου λείπουν τα νησιά σου;"
Διχάστηκα και σκέφτηκα,
"Ήταν ποτέ δικά μου;"

Και οι άνθρωποι δε μ'έψαξαν 
και βρήκαν άλλο θύμα
Τα "πρέπει" τους φορτώνεται
Ας έρθει ένα κύμα...! 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

 Ε ναι λοιπόν, έτσι συμβαίνει! Από μικρή ηλικία είμαστε σε δίλημμα για το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος, το θέλω και το πρέπει. Πώς θεωρούμαστε ελεύθερες υπάρξεις όταν τα "νησιά" αυτά δε τα επιλέγουμε πολλές φορές οι ίδιοι μας; Πώς θεωρούμαστε ελεύθερες υπάρξεις όταν υπάρχει τόσο μεγάλη επιρροή από τους γύρω μας και όταν αυτή η επιρροή μας αποτρέπει από το μεγάλο βήμα της αποδέσμευσης από καταστάσεις και στερεότυπα, προκαταλήψεις και γνώμες; Μέχρι που θα έρθει η ύψιστη στιγμή και η "θάλασσα" θα είναι το μοναδικό μέρος στο οποίο θα μπορέσουμε να γίνουμε ναυαγοί και να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας. "Οι άνθρωποι τσιρίζουν" γιατί οι ίδοι κολλημένοι σε πλαίσια και καλούπια ήδη από παιδιά δε μπορούν να δεχτούν από κάποιον να κάνει ό,τι δεν μπόρεσαν ΠΟΤΕ (και πιθανόν να μην μπορέσουν ΠΟΤΕ) να κάνουν εκείνοι... Στην τρίτη στροφή υπάρχει αυτός ο διχασμός.. αυτή η ανακατάταξη των πεποιθήσεων και των αξιών. Και αν με ρωτάτε: "Επειδή η θάλασσα ήταν η μοναδική διέξοδος για να κυνηγήσει την ελευθερία του σημαίνει ότι θέλει και το καλό του;" Δε γνωρίζω και δε θα γνωρίσει ποτέ κανείς αν δε πάρει αυτό το ρίσκο. Νιώθω ένα αδιέξοδο σε αυτό το ποίημα και δε με λυτρώνει ούτε καν η τελευταία στροφή. Γιατί θα πρέπει να νιώθω καλύτερα που αντικαταστήθηκε από ένα άλλο "θύμα" ο πρωταγωνιστής του γραπτού μου και ποιος με διαβεβαιώνει οτι ο τελευταίος αισθάνεται όντως καλύτερα και ελεύθερος; Ίσως κάποιες φορές είναι προτιμότερο να μένεις στην ασφάλεια..δε ξέρω.. Τουλάχιστον έτσι έχεις έναν και ορατό "αντίπαλο". Όταν όμως βγεις εκεί έξω μόνος όλοι δείχνουν εχθρικοί μα και αόρατοι... Τα συγχαρητήριά μου σε όποιον τολμήσει να εγκαταλείψει το σίγουρο της ζωής του και να πορευτεί μόνος με το Εγώ του. Δε μπορώ να πω αν είναι το σωστό, όμως υποθέτω ότι θα αξίζει τον κόπο... 

Τα φιλιά μου (xlomohliobasilema1)