Παράλληλες...

Ήμαστε δύο παράλληλες. Δυο ευθείες με άπειρα σημεία που ήταν παράλληλες. Και σύμφωνα με άλλους, ήταν αδύνατο να συναντηθούμε. Κι όμως, υπήρξαμε δύο τεμνόμενες παράλληλες. Για μια στιγμή· δυνατή και φευγαλέα. Για μια στιγμή τόσο έντονη, τόσο φωτεινή. Και ξαναγίναμε παράλληλες. Η κάθε μία τον δρόμο της τώρα. Όμως δε μπορείς να συνεχίσεις το άπειρό σου μένοντας κολλημένος στο σημείο τομής το οποίο ποτέ δε θα υπάρξει ξανά. Είναι άδικο για την απεραντοσύνη σου, παράλληλη ευθεία!

(Xlomohliobasilema1)