Αχ Κούλα..

ΠΡΟΣΟΧΗ!!!
Αυτό το κείμενο είναι πολύ εγωιστικό.

Γεια σας!
 Αυτή τη στιγμή αδυνατώ να είμαι παραγωγική, επομένως είπα να εκφράσω εδώ πέρα κάποιες σκέψεις μου...

  Διανύουμε μία εποχή πανδημίας, στην οποία πεθαίνουν άνθρωποι, παρακμάζουν οικονομίες... Ομολογουμένως, βρίσκω πάρα πολλά θετικά από αυτή την κατάσταση όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Ενδεικτικά θα αναφέρω το γεγονός ότι ο κορονοϊός λειτούργησε-και λειτουργεί- ως καταλύτης για την καλύτερη οργάνωση της κοινωνίας λόγω του επείγοντος χαρακτήρα του , αλλά και το γεγονός ότι καλλιεργείται η αλληλεγγύη και η ενσυναίσθηση  μεταξύ κρατών και ηπείρων.

  Και τώρα έρχεται το εγωιστικό κομμάτι... Η μικρή Αναστασία με τα μαθήματα και τα φροντιστήρια που είχε κάθε χρονιά πήγαινε μεν στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας αλλά δεν είχε τον απαραίτητο χρόνο προκειμένου να συμμετάσχει με την ιδιότητα της εθελόντριας. Και σκεφτόταν: "Τον Σεπτέμβρη μετά τις πανελλήνιες είναι η κατάλληλη περίοδος να γίνω εθελόντρια στο Φεστιβάλ!". Και δύο χρόνια περίμενε με λαχτάρα αυτή τη στιγμή, με την ένταση της επιθυμίας να κλιμακώνεται όσο έφτανε ο καιρός.. Και τι μαθαίνει σήμερα, στις 7 Μαΐου του 2020; Ότι κατά μεγάλο ποσοστό λόγω της όλης κατάστασης με τον ιό το Φεστιβάλ δε θα γίνει..!

  Η αλήθεια είναι πως δεν το πιστεύω ακόμα πλήρως, επειδή κρατάω τις ελπίδες μου. Ωστόσο το εκφράζω διότι με στεναχώρησε πολύ... Όλα τα σχολικά χρόνια περιμένεις να τελειώσουν οι πανελλήνιες και μετά να ΖΗΣΕΙΣ όπως θέλεις σχετικά. Δεν είχα κάνει πολλά σχέδια για το καλοκαίρι και για την περίοδο μέχρι να πάω στην σχολή-καλώς εχόντων των πραγμάτων-, αλλά όσα είχα κάνει διαλύθηκαν. Και ενοχλήθηκα, γιατί όλη την χρονιά (και) αυτό μου έδινε κουράγιο. Τώρα είναι σαν να έχεις προσλάβει έναν εργάτη να σου φτιάξει την κουζίνα με αντίτιμο το τάδε ποσό, να τελειώνει ο εργάτης τη δουλειά που είχε να κάνει στην κουζίνα και να του λες.. "Φίλε δεν έχει φράγκο!". Την έχει τελειώσει τη δουλειά, δεν τίθεται θέμα σε αυτό. Αλλά πώς θα νιώσει ο εργάτης αυτός; Στην καλύτερη, δε θα σε ξαναεμπιστευτεί. Πώς θα εμπιστευτώ εγώ τον εαυτό μου όταν δεν τηρεί αυτά που μου "τάζει"; Κι ας μην φταίει αυτός...

  Κλείνοντας, για να μειώσω την μεμψιμοιρία που σας έδωσα απλόχερα, θα αναφέρω απλώς ότι είναι σημαντικό να είμαστε έτοιμοι για κάθε αλλαγή σχεδίων.. Ιδιαίτερα στη σύγχρονη κοινωνία στην οποία ζούμε, οι αλλαγές είναι ραγδαίες και επιβιώνουν αυτοί που μπορούν να προσαρμοστούν γρηγορότερα και καλύτερα. Επομένως θα πω "Δεν πειράζει μωρέ θα γίνω του χρόνου εθελόντρια στο Φεστιβάλ και θα περάσω το καλοκαίρι όπως το θέλω" κι ας κρύβει μέσα αρκετή απογοήτευση. Κάτι τελευταίο που με προβληματίζει ακόμα περισσότερο είναι το τι θα γίνει τον Οκτώβρη, δηλαδή αν ανοίξουν τα πανεπιστήμια ή αν τα μαθήματα θα γίνονται ηλεκτρονικά. Θα είναι άσχημο, κατά την γνώμη μου, να ζήσει κανείς μια τέτοια ολοκληρωτικά ψηφιακή νέα αρχή στις ανώτατες σπουδές.

Σταματάω να γκρινιάζω, εσείς μην πτοείστε από το αρνητικό vibe μου. Τα λέμε την άλλη φορά με πιο θετικές σκέψεις...

Φιλιά!!!