Τρένο και άνθρωποι..

"Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο"
 -Όσκαρ Ουάιλντ-


Φίλες, σακίδιο, εκδρομή, καθαρός αέρας.. Τί άλλο να επιθυμεί κάποιος για να νιώσει ευτυχισμένος και ταυτόχρονα ελεύθερος και ανεξάρτητος; 
Όλα κυλούν ομαλά. Παίρνουμε η κάθε μία το εισιτήριο της αμαξοστοιχίας μέσω της οποίας θα μεταφερθούμε σε ένα χωριό 30-40 λεπτά έξω από την πόλη μας.
Τρένο.. πρωτόγνωρη εμπειρία για τις περισσότερες! Ανυπομονησία, αγωνία, προσμονή!

 Το τρένο καταφτάνει και μπαίνουμε μέσα αναζητώντας την θέση η οποία αναγράφεται στο εισιτήριό μας. Βολευόμαστε και η αμαξοστοιχία ξεκινάει την υπέροχη διαδρομή μέσα στη φύση..
Επιλέγω να μην ασχοληθώ με το κινητό παρά μόνο να γράφω λίγες παρατηρήσεις μου στο σημειωματάριο..

Σημειωματάριο:  Σε ένα τρένο...
  • Ένας κακόκεφος, μουτρωμένος, περίεργος (τα χείλη είναι αφημένα, ελεύθερα και είναι προς τα κάτω) (κοιμάται πολύ ελαφρά)
  • Ένας σφιγμένος, παρατηρητής
  • Ένα τρανς αγόρι
  • Ένα παιδάκι που διασκεδάζει, γελαστό, ανέμελο
  • Μια υπομονετική μητέρα, ευγενικοτατη
  • Δύο κυρίες κουρασμένες, ανοιχτές για συζήτηση, ευγενικοτατες
  • Ένας μπερδεμένος, απολαμβάνει την μουσική του
  • Ενας ταλαιπωρημένος παππούς με κουρασμένο βλέμμα
  • Μία χαρούμενη κοπέλα που μιλαει εξ αποστάσεως με την φίλη της απο μια αλλη θέση
  • Ενας σκουροχρωμος ενήλικας που δεν έχει θεση σε κάποιο βαγονι (στην μέση των βαγονιών) και που συζηταει με εναν αλλον κύριο, ειναι με την οικογένειά του
  • Μια μητέρα που δε δείχνει να χαίρεται ιδιαίτερα με την ενασχόληση με την κόρη της, κουρασμένη, χαμογελαστή και ευδιάθετη μετα απο λίγη ωρα
  • Ένας παππούς που ταξιδεύει μόνος, τα μάτια του φανερώνουν μια δυσφορία

Τόσοι άνθρωποι μέσα στο ίδιο μεταφορικό μέσο οι οποίοι μοιράζονται ένα μεγάλο ή μικρό κομμάτι της διαδρομής τους. Τόσοι άνθρωποι διαφορετικοί, με ξεχωριστή προσωπικότητα και διαφορετικά βιώματα και εμπειρίες. 
Τους έδωσα όλους από την προσοχή μου την οποία μπορούσα να διαθέσω εκείνη την στιγμή.. Ήταν αστείο, καθώς όσο τους παρατηρούσα με κοιτούσαν απορημένοι και στις περιπτώσεις στις οποίες γυρνούσα πίσω για να δω κάποιον κύριο ή κυρία, κάποιοι συνεπιβάτες μου γυρνούσαν εξίσου πίσω θέλοντας να ερμηνεύσουν την περίεργη θα έλεγαν συμπεριφορά μου.
Από αυτούς τους ανθρώπους, μόνο δύο μας πλησίασαν με σκοπό την συζήτηση και την επικοινωνία. Η υπομονετική μητέρα και οι δύο κυρίες. Ήταν πιο μαγικό από όσο ακούγεται! Και είναι πραγματικά θλιβερό να στέκονται οι άνθρωποι στα κινητά τους αδιαφορώντας για τον θησαυρό τον οποίο μπορεί να έχουν δίπλα τους.. 
Και μακάρι να υπήρχε μια μεγάλη συζήτηση, να μιλούσαν και να γελούσαν όλοι ακόμα και οι πιο σκεπτικοί και μοναχικοί. Να ήμασταν όλοι μια μεγάλη ανοιχτή αγκαλιά.. Έτσι κι αλλιώς μοιραζόμασταν την διαδρομή, μοιραζόμασταν όλοι το ίδιο σημαντικό κομμάτι της τότε ύπαρξής μας. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι χρυσός.. Με αφορμή την εμπειρία μου αυτή σου προτείνω να προσπαθήσεις να κοιτάξεις τους ανθρώπους.. και δεν εννοώ απαραίτητα με τα μάτια! 


-xlomohliobasilema1-










Σχόλια