Εκφοβισμός Part 1..

Επιτέλους ήρθε η τριήμερη .Μαθητές και καθηγητές έτοιμοι για μια καινούργια εμπειρία γεμάτη περιπέτεια, ανακαλύψεις και πάνω από όλα διασκέδαση. Όλοι συζητουσαν για αυτη την στιγμή βδομαδες πριν. Μόνο εγώ ήμουν αυτή που δεν ήθελε να πάει. Είχα και εγώ βέβαια τους λόγους μου.Τέλος πάντων ας προσπαθήσω να μην το σκέφτομαι αυτό τώρα πρέπει να περάσω καλά.

Είναι βράδυ θα πάμε σε ένα νυχτερινό κέντρο με βάση το πρόγραμμα. Όλες οι φίλες μου βασικά (οι υποτυπώδεις φίλες μου) ετοιμάζονταν για την έξοδο. Αν και κοπέλα δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει πολύ να βάφομαι και να φοράω αποκαλυπτικά ρούχα. Ίσως να μην φταίει μόνο αυτό. Ίσως να φταίει που ποτέ μου δεν είχα έναν άνθρωπο να αποκαλώ μαμά για την ακρίβεια ούτε μπαμπά έχω, στη ζωή μου είναι ένα άτομο που μου προσφέρει στέγη,τροφή και καμιά φόρα μου δίνει και ένα χαρτζιλίκι. Μάλλον αυτός είναι ο λόγος που έχω καταλήξει σε αυτή την  κατάσταση. Ωχ πάλι άρχισα να γκρινιάζω. Λοιπόν εγώ ετοιμάστηκα πιο γρήγορα από τις άλλες κοπέλες και αποφάσισα να πάω στην είσοδο του ξενοδοχείου να τις περιμένω.

 Στη ρεσεψιόν καθόταν μια παρέα αγοριών και τότε ήταν που ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Έκανα πως δεν τους είδα και έφυγα προς τα έξω όσο πιο απαρατήρητα γινόταν.Για κακή μου τύχη με είδαν και άρχισαν να κατευθύνονται προς το μέρος μου. Μη έχοντας κάτι άλλο να κάνω ξεκίνησα να περπατάω κοντά στο ξενοδοχείο μεν αλλά μέσα από κάτι στενάκια που δημιουργούσαν τα διατηρείταια  κτήρια εκεί γύρω. Πρέπει να με έχασαν διότι σταμάτησα να τους βλέπω από πίσω μου. Κάθισα στην μικρή εξέδρα δίπλα στη λίμνη με την σημαία. Έβγαλα το κινητό μου από την τσέπη να δω πότε θα είναι έτοιμες οι άλλες για να έρθουν από δω.Πριν προλάβω να στείλω το μήνυμα άκουσα κάποιος να φωνάζει το όνομα μου.

#-Βρε Βενετία.....Θα πρέπει να ζεσταίνεσαι με αυτό το μπουφάν!!

Δεν το πιστεύω ήταν ο Νότης με την παρέα του και εγώ που νόμιζα ότι τους ξεφορτώθηκα. Σηκώθηκα να φύγω απο την αντίθετη πλευρά όμως προς έκπληξη μου το άλλο μισό της παρέας του με περίμενε απο την άλλη πλευρά.

-Βενετία μην ανησυχείς δεν θα σε πειράξουμε! είπε καθώς πλησίαζε

-Ναι και τώρα σε πίστεψα! Λες και δεν σας ξέρω! απάντησα με τρεμάμενη φωνή που μάλλον τους έδωσε περισσότερο θάρρος διότι έτσι τους έδειχνα ότι φοβόμουν. Κάτι που είναι αλήθεια στο παρελθόν συνέχεια βρισκόμουν στα χέρια τους. Με χτυπούσαν, με κορόιδευαν...... Πολλές φορές σκέφτηκα να δώσω ένα τέλος σε αυτο το μαρτύριο δίνοντας ενα τέλος στη ζωη μου αλλα πάντα κάτι με τραβούσε απο αυτήν τη απόπειρα αυτοκτονίας .H απόσταση μεταξύ μας πια ήταν ελάχιστη ήξερα τι θα επακολουθούσε. Ξεκίνησα να πηγαίνω προς τη σημαία που ήταν απο πίσω μου.Ήταν αδιέξοδος κάτι που με προβλημάτιζε αλλά μου έδινε λίγο χρόνο να σκεφτώ όμως δεν ήταν οι σκέψεις αρκετές για να με βγάλουν απο αυτή την κατάσταση. Mε έπιασαν και άρχισαν να με κλοτσάν στα πόδια. Έπεσα κάτω όμως δεν πτοήθηκαν συνέχισαν τις κλοτσιές. Σε λίγη ώρα δεν αισθανόμουν τα πλευρά μου. Με σήκωσαν και με δύναμη με χτύπησαν στο στύλο της σημαίας με αποτέλεσμα να χάσω τις αισθήσεις μου! 

(xlomohliobasilema2)