Η άγνοια της κυριαρχίας

Η ζωή είναι μια σειρά από γεγονότα και στιγμές , αισθήματα και (π)/(λ) άθη, που όμως δε παύει να έχει αρχή και τέλος όπως κάθε τι. Εσύ διαλέγεις πώς θα πορευτείς σε αυτό το πολλές φορές τσίρκο και, για κάποιους άλλους, σε αυτήν την σπουδαία ευκαιρία να ζήσεις τρελά και καλά έως τέλεια (σε περίπτωση που δεν υπάρχει τελικά δεύτερη ζωή ή δεν είναι όπως την φανταζόμαστε). Θέλω να καταλήξω να πω ότι είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάς με άγχη, κακίες και χάλια φαγητό. Ωστόσο, όσα χρόνια είσαι στην Γη πρέπει κάπως να επιβιώσεις και έχεις το «βάρος» να αναπτύξεις τεχνολογίες (γενικότερα να αναπτυχθείς!), οπότε μάλλον  ταυτόχρονα  όλο αυτό αργά ή γρήγορα γεννά και κάποιο άγχος. Πολλοί θα πουν ότι είναι φλυαρίες που μου ήρθαν τώρα στο μυαλό. Ίσως. Ελπίζω η ιστορία να είναι καλύτερη…

Γεια σας! Είμαι η κεντρική ηρωίδα. Είναι ωραίο να δημιουργείς γιατί κανείς δεν σου βάζει όρια-και έτσι πρέπει-.

«Τι θα έκανες αν μάθαινες ότι έχεις ακόμη τρεις μέρες ζωής;» 

«Φυσικά θα έτρωγα συνεχώς αφού και να παχύνω δεν θα είχε νόημα, θα έκανα ότι δε τόλμησα να κάνω είτε αυτό χαλούσε την εικόνα μου είτε όχι, γιατί ποιος νοιάζεται θα πέθαινα και θα περνούσα χρόνο με την οικ…»

Ήρθε η μαμά μου και με ξύπνησε. Εφτά παρά πέντε και μου πε ότι ήταν εφτά και δέκα(συνηθισμένο)! Μάλλον ακόμα και στα όνειρά μου μιλάω πολύ και κάπως έπρεπε να ξυπνήσω. Αλλά ποιος ήταν ο συνομιλητής μου; Δεν θυμάμαι μορφή και όνομα ούτε για αστείο. Στο σχολείο που και που σκεφτόμουν αν θα έκανα όντως  αυτά που είπα στο όνειρο. Οι περισσότεροι ταξιδεύουν. Συνέχισα έτσι μέχρι που μου έφυγε το ενδιαφέρον και επικεντρώθηκα στις γραμμικές εξισώσεις… 

Την μεθεπόμενη μέρα ήμουν μόνη σπίτι.  Όλοι είχαν κλειδιά, οπότε  δε περίμενα να ακούσω κουδούνι. Κοιτάω από το ματάκι (ποτέ δε ξέρεις) και βλέπω έναν παράξενο κύριο.  Αλλά ήταν ωραία παράξενος. Φορούσε ένα συνδυασμό πιτζάμας και επίσημου πουκάμισου και έχοντας παντού κολλημένα πάνω του χαρτάκια μου κίνησε πραγματικά το ενδιαφέρον. Δεν άνοιξα εννοείται. Έκανα πως έλειπα. Ε, πέρασε η ώρα και μιας και την επομένη το πρωινό ξύπνημα ήταν αναπόφευκτο..πήγα να κοιμηθώ. Ώσπου ανοίγω το φως και τον βλέπω να στέκεται μπροστά μου με ένα επιβλητικό μπαστούνι, αλλά κάτι πήγαινε στραβά. Ήταν αρκετά γηραιότερος από ότι τον είδα στο ματάκι έξω από την πόρτα. Μέχρι εδώ τα θυμάμαι όλα πολύ καθαρά. Όμως η μνήμη μου σταματάει εκεί που μου έδωσε ένα από τα χαρτάκια του και μου είπε: «Γεννήθηκα σήμερα το πρωί και θα πεθάνω σήμερα το βράδυ. Εβδομήντα χρόνια σε μια μέρα! Άσε όμως εμένα.. Διάβασε το χαρτάκι  και ελπίζω να καταλάβεις..» Πάνω που πήγα να το πάρω μήπως και ξεδιαλύνουν όλα αυτά μέσα μου, φτου κι απ’την αρχή η μαμά μου στις εφτά παρά πέντε. Μα δεν γίνεται να ήταν όλο αυτό ένα όνειρο! Δε πρέπει να είναι όνειρο! Ήταν πραγματικότητα και είμαι σίγουρη.

Όπως κατεβαίνω τις σκάλες τις πολυκατοικίας, βλέπω ένα χαρτάκι πεταμένο στο πάτωμα. Τρέχω σαν τρελή και το αρπάζω:

ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΟΥ;

Μετά από πολύωρη σκέψη αντιλήφθηκα ότι το σημείωμα μιλάει για το πρώτο όνειρο. Επίσης αντιλήφθηκα ότι δεν χρειάζεται να σας μπερδεύω με τόσα όνειρα και παράξενους ανθρώπους. Στην τελική κάνω ότι θέλω με τον εαυτό μου αυτή τη στιγμή. Μπορούσα κάλλιστα να με τοποθετήσω σε μια παραλία με ωραία θέα και γρανίτα φράουλα, επειδή απλούστατα εγώ τα γράφω αυτά! Συνειδητοποιώ ότι είναι τέλειο να γράφεις. Επανέρχομαι δυναμικά και σας λέω πως μπορούσα να τοποθετήσω τον εαυτό μου οπουδήποτε , κι όμως εγώ τον τοποθέτησα ασυνείδητα σε μια αγχώδης και μπερδεμένη ιστορία. Μήπως αυτό κάνουμε και με την ζωή μας; Μήπως εμείς την βάζουμε σε αδύναμα πλαίσια τα οποία εκτοπίζουν την ουσία; Τροφή για σκέψη.

                                                  

   (xlomohliobasilema1)