Ζω ή απλώς υπάρχω;

Ένα κοινότυπο ερωτηματικό, μια ερώτηση που κάνω στον εαυτό μου που και που και προβληματίζομαι ιδιαίτερα να απαντήσω. Το να "ζω" σημαίνει να κάνω επιπόλαιες και γενναίες ,θα έλεγα, πράξεις για τις οποίες θα έχω να λέω όταν μεγαλώσω; Ή να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου και να πιανόμαστε αγκαζέ εγώ, το παρελθόν και το μέλλον; Γιατί το παρόν απουσιάζει, καθώς δεν έχουμε την ωριμότητα ακόμα να συνειδητοποιήσουμε πως το ίδιο είναι ολη η περιουσία μας. Θα μου πείτε πώς γίνεται αυτό αφού στο παρόν η ζωή
μας ειναι αποτέλεσμα του παρελθόντος. Ναι, όμως πλέον το παρελθόν φαντάζει ενα παραμύθι το οποίο δεν μπορείς να ξαναζήσεις και είσαι στο εξής αδιέξοδο:<<Παρόν ή τίποτα;>>. Ποσό εύκολο ειναι τελικά να θέτεις ερωτήματα στον εαυτό σου (και στους αναγνώστες σου 😛) και καταλήγοντας στα συμπεράσματα να αποφασίζεις να τα παρατάς. Κι εγώ μέχρι τώρα αυτο έκανα μάλλον.. Ρωτούσα, απαντούσα, σκεφτόμουνα, πατούσα quit. Αυτό με ανακουφιζε εξαρχής, ωστόσο δεν με βοηθούσε να είμαι δυναμική στην καθημερινότητα μου οπότε κατάλαβα οτι πρέπει να τελειώσουν τα ψέματα και να παλέψω. Γιατί, είτε το θέλουμε ειτε όχι, η ζωή ειναι μια αρένα και εμείς έχουμε τοποθετηθεί μέσα σ'αυτήν καλώς ή κακώς. Αν καθίσουμε σε μια καρέκλα και πούμε:<<Ας το κάνει κάποιος άλλος για μενα>>, δε θα καταφέρουμε ποτέ να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας και θα αναρωτιόμαστε <<ΖΩ Η ΑΠΛΩΣ ΥΠΑΡΧΩ;>> (note to you, note to self!)

(xlomohliobasilema1)

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου