Σκέψεις σε οθόνη...

Επισκεπτόμενη για μία ακόμη φορά τον εκθεσιακό χώρο στο παλαιό δικαστήριο Δράμας, η έκθεση φωτογραφίας "ΠΟΙΕΙΣ-ΣΥ" με άφησε με ένα γλυκό και στοργικό χαμόγελο και με ένα αίσθημα αγαλλίασης και πληρότητας. Και υποψιάζομαι πως δεν ήμουν η μόνη που έμεινε τόσο εκστασιασμένη με το αποτέλεσμα μιας πολύ αξιόλογης και δημιουργικής προσπάθειας, καθώς όσα σχόλια ειπώθηκαν και γράφτηκαν ήταν άκρως θετικά!   Σήμερα, έχοντας σαφώς λιγότερο κόσμο σε σχέση με τα εγκαίνια, κατάφερα να πάρω μέρος σε μία ξενάγηση στον χώρο με τα έργα! Μία διαδρομή ονειρική και ένα υπόβαθρο σκέψης, ιδέας και συνοχής που αρχικά δεν είχε πέσει στην αντίληψή μου. Τα πάντα είχαν ένα νόημα! Και, ομολογουμένως, ακόμη δε τα έχω ανακαλύψει όλα κι ας είναι η δεύτερη επίσκεψή μου. Είναι ταυτόχρονα πρόκληση και μαγεία, μυστήριο και έλξη! Οι εντυπωσιακές φωτογραφίες, οι οποίες συνδυάζονταν άριστα με αποσπάσματα έργων κορυφαίων ποιητών, ήταν η μία συνέχεια της άλλης. Σε καθοδηγούσαν, ξετυλίγονταν σαν νήμα! Τα λόγια πια

Λίγα λόγια/Λίγες εικόνες για τις εκθέσεις/από τις εκθέσεις στις οποίες παρευρέθησα...   ΠΟΙΕΙΣ-ΣΥ Μία εκπληκτική έκθεση στην πόλη μας! Τα εγκαίνια περιλάμβαναν έναν συνδυασμό φωτογραφίας, μουσικής και ποίησης.. τί πιο μαγικό; Η φωτογράφιση καλοδουλεμένη, τα μοντέλα πολύ καλά στημένα με εκφράσεις προσώπου έντονες και διαπεραστικές.. Το τελικό αποτέλεσμα προσέδιδε μια αύρα νοσταλγίας, αλλά και ευτυχίας ότι βρίσκεσαι σε ένα απίστευτα όμορφο μέρος και έντονα συναισθήματα σε κατακλύζουν .. Άλλωστε η επιλογή των ποιημάτων κάτω από κάθε εικόνα ήταν εξαιρετική! Θα ξαναπάω σίγουρα!  Ακολουθούν ενδεικτικά μερικές φωτογραφίες από τους στίχους ποιημάτων οι οποίοι μου έκαναν εντύπωση: 30 ΧΡΌΝΙΑ ΚΈΝΤΡΟ ΝΕΌΤΗΤΑΣ "ΓΕΏΡΓΙΟΣ ΠΑΡΑΣΊΔΗΣ" "ΜΕΤΑΤΌΠΙΣΗ" ΕΥΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΟΥ Οι τρεις πίνακες που μου έκαναν περισσότερο εντύπωση.. Η κ. Εύα Χαραλαμπίδου ήταν ανοικτή σε συζήτηση, ευχάριστος και ομιλητικός άνθρωπος με αναμφισβήτητα πολλές γνώσεις τις οπ

"Τα μοιρολόγια είναι ωραία επειδή σταματούν!" Φράση την οποία μοιράστηκε μαζί μας η αγαπημένη μου καθηγήτρια στο σχολείο.. Ομολογουμένως πολύ ωραία και ρεαλιστική φράση.. Όλα κάνουν τον κύκλο τους, από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα, από τα πιο φαινομενικά ασήμαντα μέχρι και τα πιο σημαντικά. Και δεν πρέπει να οικτίρουμε τον εαυτό μας στον ύψιστο βαθμό, καθώς και αυτό από την στιγμή που θα ξεπεράσει τα όρια θα γίνει αφενός κουραστικό για εμάς, αφετέρου για τους ανθρώπους στον κοινωνικό μας περίγυρο οι οποίοι θα κληθούν να αντιμετωπίσουν το ατέρμονο "μοιρολόι" μας. Εξάλλου σε ένα "μοιρολόι "το οποίο θα αρχίσει και θα τελειώσει στην ώρα του κρύβεται μια ένταση βιώματος, την οποία δε πρέπει να χάσεις! Καλή συνέχεια! 💜

"Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο"  -Όσκαρ Ουάιλντ- Φίλες, σακίδιο, εκδρομή, καθαρός αέρας.. Τί άλλο να επιθυμεί κάποιος για να νιώσει ευτυχισμένος και ταυτόχρονα ελεύθερος και ανεξάρτητος;  Όλα κυλούν ομαλά. Παίρνουμε η κάθε μία το εισιτήριο της αμαξοστοιχίας μέσω της οποίας θα μεταφερθούμε σε ένα χωριό 30-40 λεπτά έξω από την πόλη μας. Τρένο.. πρωτόγνωρη εμπειρία για τις περισσότερες! Ανυπομονησία, αγωνία, προσμονή!  Το τρένο καταφτάνει και μπαίνουμε μέσα αναζητώντας την θέση η οποία αναγράφεται στο εισιτήριό μας. Βολευόμαστε και η αμαξοστοιχία ξεκινάει την υπέροχη διαδρομή μέσα στη φύση.. Επιλέγω να μην ασχοληθώ με το κινητό παρά μόνο να γράφω λίγες παρατηρήσεις μου στο σημειωματάριο.. Σημειωματάριο:    Σε ένα τρένο... Ένας κακόκεφος, μουτρωμένος, περίεργος (τα χείλη είναι αφημένα, ελεύθερα και είναι προς τα κάτω) (κοιμάται πολύ ελα

Ήμαστε δύο παράλληλες. Δυο ευθείες με άπειρα σημεία που ήταν παράλληλες. Και σύμφωνα με άλλους, ήταν αδύνατο να συναντηθούμε. Κι όμως, υπήρξαμε δύο τεμνόμενες παράλληλες. Για μια στιγμή· δυνατή και φευγαλέα. Για μια στιγμή τόσο έντονη, τόσο φωτεινή. Και ξαναγίναμε παράλληλες. Η κάθε μία τον δρόμο της τώρα. Όμως δε μπορείς να συνεχίσεις το άπειρό σου μένοντας κολλημένος στο σημείο τομής το οποίο ποτέ δε θα υπάρξει ξανά. Είναι άδικο για την απεραντοσύνη σου, παράλληλη ευθεία! (Xlomohliobasilema1)

Η χαρά του να βρίσκεις παλιά τετράδια...: "Αν το καλοσκεφτεί κάποιος ίσως μπορείς να είσαι φίλος και καλός με όλους. Παράδειγμα κάποιος μπορεί να νομίζει ότι τον χωρίζουν πολλά πράγματα απ'τον γείτονά του, τον διευθυντή του, τον φούρναρη, τον μαύρο που ζει στην Αφρική κτλ. Στην πραγματικότητα υπάρχει πάντα ένα μεγάλο κοινό. Αρχίζω. Εγώ. Άλλοι πόσοι εγώ πάνε στο σχολείο μου. Έπειτα όλοι στην πόλη μου είμαστε Δραμινοί. Στην συνέχεια όλοι είμαστε Έλληνες. Αν το προχωρήσουμε, Γαλλία, Γερμανία, Κύπρος κτλ είμαστε όλοι Ευρωπαίοι. Έπειτα βάζουμε και τις άλλες ηπείρους και είμαστε όλοι άνθρωποι(πολύ σημαντικό κοινό). Έπειτα όλοι οι άνθρωποι ειναι Γήινοι. Ζούμε στον πλανήτη Γη. Συνεπώς είμαστε-μαζί με τους άλλους πλανήτες που δε ξέρουμε αν υπάρχει ή όχι ζωή- όλοι στο ίδιο ηλιακό σύστημα. Στον ίδιο γαλαξία με τους μακρυτερους και τέλος είμαστε ΌΛΟΙ στον ίδιο-ίσως και εικονικό- κόσμο που έφτιαξε ο Θεός ή που υπάρχει τέλος πάντων. Οπότε τί έχεις να χωρίσεις από τον γείτονα και τον φο

Καλημέρα με μια χιονιστή ιστορία! Ήτανε μια φορά και έναν καιρό μια γλυκιά σταγόνα νερ o ύ- η Μέριλι- η οποία χωρίς τη συγκατάθεσή της ανέβηκε στον ουρανό και συμπυκνώθηκε με άλλες τέτοιες σταγόνες. Δεν ήξερε τι να περιμένει. Το μόνο για το οποίο ήταν σίγουρη ήταν πως όποια σταγόνα φεύγει από το σύννεφο δεν ξαναγυρίζει και μονάχα ο Ουρανός γνωρίζει την πορεία της. Λόγω συνθηκών οι σταγόνες νερού εκεί πάνω δεν έπεφταν στην Γη με την ίδια μορφή. Άλλες έβγαιναν από το σύννεφο αλώβητες με την ίδια μορφή που ήταν μέσα σε αυτό, άλλες είχαν μια σκληρή σφαιρική επιφάνεια, ενώ κάποιες άλλες σχημάτιζαν χιονονιφάδες.  Η Μέριλι είχε συνηθίσει στις μετακινήσεις του συννέφου και της άρεσε εκεί. Μια μέρα .όμως, περνώντας από μια λίμνη εισχώρησαν και άλλες σταγόνες νερού και ο Ουρανός είπε στην Μέριλι ότι στην επόμενη στάση θα έπρεπε να τους αποχωριστεί. Η Μέριλι είχε περίεργες σκέψεις οι οποίες την βασάνιζαν, ωστόσο ή γνώμη της δεν είχε καμία σημασία μιας και η απόφαση του Ουραν

Είναι μερικές στιγμές μελαγχολίας... Είναι μερικές στιγμές στις οποίες θέλεις απλώς κάποιον να αγαπήσεις. Δε σε ενδιαφέρει το ποιος είναι αλλά το ότι θα υπάρχει.. Αναρωτιέμαι ποσό εύκολα θυσιάζουμε τους εαυτούς μας στον βωμό του τίποτα. Ίσως ειναι μια ανάγκη που φωνάζει και προσπαθεί να ακουστεί. Η αγάπη σου χρειάζεται να διοχετευτεί και διαλέγει στην κυριολεξία τον πρώτο τυχόντα για να ανακουφιστεί. Γιατί δε μπορούμε να μας ελέγξουμε; Πολλές φορές κοιτάς πίσω και ανακουφίζεσαι που σε απέρριψε ο άλλος γιατί μπορεί τοτε να ήταν η ανταπόκριση το μόνο πράγμα το οποίο ήθελες όμως στο παρόν καταφέρνεις με αντικειμενικότητα να δεις οτι θα ήταν επιβλαβές για σένα. Θέλουν δουλειά οι σχέσεις και εμείς είμαστε συνηθισμένοι στο γρήγορο και ευτελές. Μήπως είμαι απόλυτη; Χμμ... Υφίσταται η ΤΥΧΑΙΑ αγάπη; Ή είναι ζήτημα συμφερόντων ακόμα και εδώ;; Δύσκολα τα πράγματα όταν ΔΕΝ ΓΝΩΡΊΖΕΙΣ καν τον άλλον. Κι ας πιστεύεις το αντίθετο... Πόσες φορές βλέπεις στον δρόμο ανθρώπους με τους οποίους υποτίθετα